#24. Gejsze

Yo Minna ! ;3
W poniedziałek przyszła paczuszka z 3 tomami mangi Kuroshitsuji: II, III i IV.
O ile dobrze pamiętam, miałam napisać o gejszach (?).
Otóż wiem o nich tyle ile wiem ;3
Zacznę może od początku.
>>><<<
MAIKO

Maiko jest uczennicą na gejszę. Rozpoczyna nauki zazwyczaj w wieku 15 lat.
Podczas bycia maiko dziewczyna przechodzi kilka etapów kształcenia się.
Nauka obejmuje trzy elementy:

• nauka sztuki tańca, gry na instrumentach, ceremonii herbaty
• minarai – uczenie się poprzez przyglądanie się swoim starszym i doświadczonym koleżankom podczas ich pracy
• tworzenie i rozwijanie kontaktów w dzielicy gejszy w poszczególnych domach herbacianych i w sąsiednich okiyach (miejscach zamieszkania gejszy)

Maiko, tak samo jak i gejsza ma swój charakterystyczny ubiór, fryzurę i makijaż.


Ubiór:

• Kimono z długimi rękawami, trenem i zaszewkami na rękawach i barkach takimi jak w kimonie dziecięcym
• Długi pas (obi) zawiązany w węzeł darari tak, by zwisał swobodnie z tyłu
• Bogate ozdoby do włosów (inne na każdy miesiąc), np. kwiaty ręcznie składane z małych kawałków jedwabiu.
• Okobo - klapki na 10-15cm na koturnie, wydrążone w środku i z zamocowanym dzwoneczkiem, który dzwoni podczas chodzenia.

Fryzura:

• Wareshinobu - noszona na początku kariery, koczek z tyłu podzielony jest na dwie części, górą i dołem koczka wystaje czerwona wstążka w białe kropki
• Ofuku - noszona przez dwa ostatnie lata kandydowania, kok z tyłu jest rozdzielony tylko na dole
• Sakko - noszona przez dwa tygodnie poprzedzające debiut jako geiko
• Yakko shimada - noszona podczas Nowego Roku i 1 Sierpnia
• Katsuyama - noszona podczas festiwalu Gion matsuri
• Maiko zawsze czesze swoje naturalne włosy, nigdy nie nosi peruki. Ponieważ wykonanie fryzury jest bardzo kosztowne, maiko chodzi do fryzjera co 5-7 dni. Aby nie zniszczyć misternego uczesania, musi spać z podłożoną pod szyję podkładką z laki, na której jest mała poduszeczka - makura. Jeśli podkładka w nocy się przewróci, fryzura zostanie zniszczona.

Makijaż:

• Twarz i szyja pobielone.
• usta pomalowane karmazynową szminką, lecz tak, by wyglądały na mniejsze i przypominały kształtem pączek róży (maiko w pierwszym roku pracy malują tylko dolną wargę).
• Oczy obrysowane czernią i różem.
• Brwi zaznaczone są czernią, a od dołu karmazynem.
• Młodsza maiko maluje różem policzki.
• O tym, że jest bardziej doświadczoną maiko, stanowi mniejsza liczba ozdób we włosach, kimono z mniejszą liczbą wzorów, obiage związane i częściowo schowane pod obi (przez pierwsze lata układane jest płasko na wierzchu obi) a także przewaga koloru białego nad czerwonym na kołnierzyku.

>>><<<

Gejsza w dosłownym tłumaczeniu oznacza osobę o umiejętnościach artystycznych.

Składa się on z wyrazu gei (sztuka) i sha (osoba). W dialekcie regionu Kansai (w tym Kioto) używa się terminu geiko - gei (sztuka) i ko (kobieta). Chodzi tu o osobę uprawiającą tradycyjne, japońskie rodzaje sztuki, innymi słowy tzw. artystę.

Gejsze są mistrzyniami w sztuce konwersacji, tańca, śpiewu i gry na tradycyjnych instrumentach japońskich (np. na shamisenie). Zajmują się też kaligrafią, ikebaną i innymi sztukami japońskimi. Zanim kobieta zostanie gejszą musi przejść sześcioletni okres bycia maiko (o której wspomniałam wcześniej ;3)

Tradycja gejszy wywodzi się od mężczyzn-błaznów. W późniejszych czasach dołączały do tego zawodu kobiety. Obecnie gejszami zostają wyłącznie kobiety.

Gejsze są sprzedajnymi kobietami ale nie w takim znaczeniu jak wyobrażają to sobie często Europejczycy i Amerykanie. Gejsze to zasadniczo tancerki, które były od wczesnej młodości kształcone w tańcu, śpiewie i grze na trzystrunowej gitarze samisen, bębenku lub flecie. Uczyły się także dobrych manier, poznawały literaturę i poezję. W Yoshiwarze i innych dzielnicach miłości gejsze były ściśle oddzielone od prostytutek. Tym niemniej tradycja gejszy wywodzi się od mężczyzn-błaznów, którzy zabawiali gości w domach publicznych, i pierwsze żeńskie gejsze - tancerki również wywodziły się ze środowiska prostytutek.

Z czasem gejsze wyspecjalizowały się pracując wyłącznie jako tancerki, choć bywało, że niektóre przechodziły do zajęcia prostytucji. Błędny wizerunek gejszy jako prostytutki na Zachodzie wziął się jednak przede wszystkim stąd, że Amerykanie okupujący Japonię po drugiej wojnie światowej korzystali z usług japońskich prostytutek (tzw. Geisha girls), które często stylizowały się na gejsze, których tam w owym czasie się nie spotykało.

W Yoshiwara gejsze dzielono na dwie klasy: dorosłe i dziecięce, nazywane przez gości kamieniami półszlachetnymi. Wyróżniały się kunsztownymi fryzurami ozdobionymi szpilkami i eleganckimi klejnotami z wyszytymi symbolicznymi figurami. Nosiły kosztowne klejnoty, pierścienie i ozdoby ze złota i srebra. Na przyjęcia udawały się w małych grupach, przeważnie po trzy, w towarzystwie dwóch dziewcząt grających na bębenkach. Wybijały one takt, podczas gdy ich starsze koleżanki grały na gitarze, flecie lub lutni i tańczyły. Istniały również całe orkiestry, złożone z 10, 15 lub 20 gejsz, wykonujących dawną muzykę religijną w czasie wielkich świąt obchodzonych w Yoshiwarze.

Gejsze zamieszkują w domach zwanych okiya na które w Tokio mówi się geishaya, a chadzają na przyjęcia głównie do tradycyjnych herbaciarni ochaya. Gejsze są ekspertkami w zakresie ceremonii herbacianej. Początkowo ubierały się bardzo skromnie, choć ze smakiem i chlubiły się twarzą bez makijażu. W opinii Japończyków uchodziły za ideał pięknej kobiety.

Gejsze odgrywały znaczącą rolę w gospodarce i polityce Japonii. W epoce Meiji mówiono, że ambitny urzędnik powinien mieć dwa cele w życiu: wziąć za żonę gejszę i zostać ministrem. Jednak nawet gejsze nie będące żonami urzędników posiadały ogromne wpływy. Przykładem były np.

• O-koi-san ~ oficjalna metresa księcia Tarō Katsury,
• Momokichi ~ kochanka księcia Tomomiego Iwakury.

W ostatnich latach gejsz przybywa, głównie w Kioto. Spowodowane to zostało promocją tradycji przez rząd Japonii i coraz łatwiejszy dostęp do pełnienia tego zawodu. Gejsze są ważnym elementem japońskiej kultury.

Do niedawna chciałam być gejszą. Zmieniłam zdanie, bo wg. mnie zawód gejszy ogranicza troszeczkę ''wolność''. To tak jak z Bernim (nie wiem czy ktoś oglądał, choć mało ciekawy jak dla mnie film ;p)

Ale to Moje zdanie, nie wiem co Wy uważacie.

Matane,

~Karkarmarka

#23. Tradycyjne śluby wg. Azjatów - Japonia

Przepraszam was za moją długą-długą nieobecność, jakoś mi w tygodniu czasu brakowało a na weekendy często było coś planowane >.<
Ale już jessem i mogę pisać, ale nie obiecuje, że następny post będzie szybko. Wszystko przez te 2 miesiące: Maj, Czerwiec. Uhh... koniec roku szkolnego się zbliża dużymi kroczkami ;3
Pomyślałam, że napiszę coś tradycyjnych ślubach w Azji, na początku Japonia.
                     Tradycyjny ślub japoński

• Tradycyjny Japoński ślub odbywa się zawsze w duchu shintoizmu.
• Do połowy XX wieku rodzice aranżowali ślub, dzisiaj coraz częściej to sami młodzi decydują z kim wejść w związek małżeński.
• Kiedy już para wyznawców Shinto podejmie w końcu decyzję o ślubie, wtedy też wybiera sobie inną parę narzeczonych, która będzie występować w charakterze naszych świadków. Mają oni wspierać ich i nie pozwalać na ewentualną próbę rozejścia.
• Przyjęło się również, że przyszła synowa dostaje od rodziców męża podarki zaręczynowe, takie jak na przykład herbata, pieniądze czy ubrania, które koniecznie muszą być zademonstrowane podczas wesela.

• W strój panny młodej wchodzi kilka barwnych kimon oraz jedno śnieżnobiałe zakładane na wierzch. Oprócz tego panna młoda ma na głowie ozdobne nakrycie. Pan młody zaś przywdziewa czarną szatę, na której widnieje znak rodowy.
• Na początku ceremonii młoda para wypija trzy łyżki sake. Potem odmawiają przysięgę.
• Po uroczystości nowożeńcy przebierają się w stroje, w krajach zachodnich bliżej znane: w suknię wieczorową i garnitur, w których bawią się na przyjęciu weselnym.
• Goście weselni siadają według określonego porządku, w zależności od stopnia pokrewieństwa czy zażyłości z obojgiem młodych. Później, według tradycji, opowiada się zabawne historie i wznosi toasty.
• Jeżeli chodzi o prezenty to ważne jest, aby wszystkie były zapakowane i przewiązane specjalnym sznurkiem, zwanym mizuhiki. Sznurek powinien być dwubarwny i łączyć takie kolory jak srebrny i złoty, czerwony i złoty, czerwony i biały lub purpurowy i biały.
• Po zakończonej uroczystości młoda para udaje się na miesiąc miodowy, a krewni i przyjaciele powracają do swych domów, z reguły z drobnymi upominkami, na przykład w formie ciasteczek.
• W niektórych regionach Japonii po dziś dzień istnieje tradycja ofiarowywania młodej żonie, na znak radości połączonych rodzin, kawałka materiału zszytego z trzech tkanin - minofuroshiki. Dla kobiety jest to najcenniejszy prezent, który powinien towarzyszyć jej przez cały okres trwania małżeństwa, a po jej śmierci kładziony być na jej trumnie. 

Bardzo uroczo wg. mnie ;3 Postaram się zamieścić jeszcze kilka ;p

-Karkarmarka