#19. Kaidan - Japońskie historie o duchach

Witam was kochani!! Serdeczne współczucie dla tych co piszą jutro testy po 6 klasie. Wg. mnie są one za wcześnie, komu się tak kurcze śpieszy? Do czerwca jeszcze daleko. A tu już testy PO 6 klasie.
Dzisiaj prezentuje wam Japońskie duchy cz. 1 Japońskie historie o duchach: termin - Kaidan

>>><<<

Kaidan – termin, którym Japończycy określają rodzime opowiadania o duchach i innych zjawiskach nadprzyrodzonych. Odnoszą się głównie do popularnych zwłaszcza w epoce Edo opowieści ludowych.
     Słowo składa się z dwóch kanji:
kai - znaczącego ‘dziwny, tajemniczy, rzadki’,
dan - oznaczającego ‘rozmowę’ lub ‘recytację’.
Termin rzadko używany jest w odniesieniu do współcześnie powstających w Japonii horrorów. Słowo kaidan może pojawić się w tytule filmu bądź książki, jeśli autor chce, aby tworzona przez niego historia kojarzyła się odbiorcom ze staromodną opowieścią o duchach.
     Słowa kaidan zaczęto używać w epoce Edo, kiedy to popularna stała się gra salonowa hyaku monogatari kaidankai, polegająca na opowiadaniu historii o duchach. Popularność gry oraz dostępność maszyny drukarskiej przyczyniła się do powstania gatunku literackiego znanego jako kaidanshu. Chociaż początkowo kaidanshu oparte były na buddyjskich opowieściach o dydaktycznym charakterze, z czasem umoralniające historie zostały wyparte przez dziwne i przerażające opowieści o duchach.
     W języku angielskim, a następnie w innych językach zachodnich, termin został spopularyzowany przez Lafcadia Hearna i jego książkę Kwaidan, czyli opowieści niesamowite. Ponieważ zawarte w książce opowieści rozgrywają się w odległych czasach, autor zdecydował się na archaiczną transkrypcję kwaidan, obecnie wypartą przez formę kaidan. Dawny zapis został zachowany również w zachodnich tłumaczeniach tytułu filmu Masakiego Kobayashiego, który w 1964 roku zekranizował cztery opowieści Hearna.
     W kaidanach, wywodzących się z dydaktycznych opowieści buddyjskich, często pojawia się motyw karmy, zwłaszcza zemsty duchów za wyrządzone im za życia krzywdy. Duchy te, zwane onryō, po śmierci stają się potężniejsze niż za życia. Często są to dusze ludzi słabych, zarówno fizycznie, jak i pod względem posiadanej władzy, np. kobiet bądź służących. Celem ich zemsty zazwyczaj stają się ludzie, przez których cierpieli za życia, jednakże czasem pragną one zemsty na wszystkich żyjących ludziach. Zdarzają się również opowieści, w których mściwy duch nie ma sprecyzowanego celu, jak np. w opowiadaniu Hearna Furisode, zamieszczonym w książce In Ghostly Japan, gdzie przeklęte kimono zabija każdego, kto je założy. Podobny motyw pojawia się w książce Kōjiego Suzuki Ring oraz filmie na jej podstawie, gdzie kaseta video zabija każdego, kto ją obejrzy, bądź w filmach z serii Ju-on, w których giną wszyscy, którzy wejdą do przeklętego domu. W kaidanach często pojawia się również motyw wody – w Japonii wierzy się, że przez wodę (rzekę) dusze dostają się do yomi – krainy zmarłych. Wiąże się z tym również tradycja puszczania na rzekach zapalonych lampionów podczas buddyjskiego święta zmarłych, Obon, co ma pomóc duszom zmarłych dotrzeć do yomi.

Ciao!
Karkarmarka - chan ;3