Niewiele mi wiadomo na temat samurajów, więc poszperałam w internecie.
>>><<<
Samurajowie to pierwotnie świta służąca najwyższym dostojnikom japońskim, także gwardia cesarska. Z czasem termin rozszerzono do znaczenia ‚wojownik’. Od czasów hegemonii Toyotomiego status dziedziczny – według ówczesnego prawa istniał ścisły podział nacztery klasy społeczne: wojowników, chłopów, rzemieślników i kupców. Symbolem pozycji samurajów były dwa miecze (długi miecz daito i średniej długości wakizashi, razem stanowiące komplet, zwany daishō) – ich noszenie było prawem i obowiązkiem japońskich wojowników.
Zapis słowa samurai znakiem kanji
OKRES RODU FUJIWARA
Samuraje jako grupa społeczna pojawili się na przełomie VII i VIII wieku n.e. Przyczyn genezy można się dopatrywać w zmianach w systemie politycznym ówczesnej Japonii. Od czasu powstania w 702 roku kodeksu uznającego władzę cesarza nad krajem i oddającego mu ziemie (należące wówczas do poszczególnych rodów) pod władanie rozpoczął się okres tworzenia struktur feudalnych onazwie shōen, zarządzanych przez gubernatorów. Z czasem władza cesarska przestała mieć na nie jakichkolwiek wpływ. Wtedy też zaczęły powstawać oddziały zbrojne podporządkowane właścicielom, mające w razie potrzeby służyć obronie majątków.
OKRES EDO
W okresie od XVII do XIX wieku samurajem określany jest także wasal szoguna lub feudalny władca daimyō. Pod koniec tego okresu wielu zubożałych panów feudalnych zmuszonych było zwalniać wojowników ze służby – stawali się oni wtedy rōninami. Szacuje się, że u kresu epoki Edo, kiedy Japonia liczyła 27 milionów mieszkańców, było ich około 400 tysięcy.
Rzeźba samuraja z epoki Edo – Date Masamune
PRZEWRÓT SAMURAJÓW W 1868 ROKU
W 1868 (początek epoki Meiji) roku młodzi samuraje obalili szogunat, zlikwidowali struktury feudalne,rozpoczęli wprowadzanie reform i tworzenie nowoczesnego państwa. Niedługo później zakazano samurajom publicznego noszenia mieczy i defacto zlikwidowano ich jako grupę społeczną. Przywrócono władzę cesarza i utworzono nową armię najemną, która krwawo i skutecznie tłumiław szelkie bunty dawnych samurajów.
SZKOŁY WALKI
Istniało bardzo wiele szkół walki. Wprawny samuraj potrafił zabić przeciwnika już za pierwszym ciosem, ponoć nawet jednym cięciem przeciąć go na pół, wzdłuż od czubka głowy. Owe śmiercionośne umiejętności wynikały ze sposobu walki, który polegał przede wszystkim na rozpoznaniu szkoły w jakiej kształcił się oponent, a co za tym idzie używanej przezeń techniki, dzięki czemu samuraj mógł błyskawicznie zastosować opracowaną metodę kontrataku. Ze względu na charakter tej walki, nastawionej na zadanie śmierci niemal jednym ruchem miecza,bywało, że kończyła się ona zgonem dla obu stron.
Samuraj kształcony był nie tylko w posługiwaniu się mieczem, ale także łukiem, jak również calą gamą innej broni jak np. włócznia zwana Yari, broń drzewcowa o nazwie Naginata czy wachlarz bojowy Tessen. Technika walki łukiem zwana kiujutsu była wysoce duchową techniką, nierzadko używaną do medytacji.
WYGLĄD
Charakterystyczna dla samurajów była ich fryzura – włosy upięte na czubku głowy i wygolone z przodu, nad czołem. Nosili także specjalny strój, spodnie hakama, których długość odpowiadała ich pozycji w hierarchii wojowników, kamizelki kamishimo, na których widniał mon (herb klanu/rodziny) i wiele innych dodatków, które wspólnie tworzyły kimono
samuraja.
Grupa samurajów (XIX wiek)
ETOSPodstawowe prawa zawarte były w kanonie bushidō, wykładającym podstawowe zasady drogi wojownika. Istniały również inne dzieła opisujące zasady jakimi powinien się kierować samuraj. Były tomiędzy innymi kodeksy Gorin-no sho (‚Księga pięciu kręgów’) oraz Hagakure (‚Ukryte w listowiu’).
Główną zasadą była wierność swemu panu i bezwzględne mu podporządkowanie – co dotyczyło zarówno wojownika, jak i jego rodziny.W walce samuraj nie mógł odczuwać lęku przed śmiercią (podobnie jakpodczas popełniania seppuku), nie mógł kapitulować w walce, bowiem byłoby to rozwiązanie niehonorowe.
Samuraje stanowili również elitę kulturalną. Wiedza ich była wszechstronna i bardzo rozwinięta. Od dziecka kształceni byli w kierunku poznania bushidō, uczono ich między innymi czytania, pisania, sztuki kaligrafii ,literatury, muzyki, retoryki, taktyki, prawa, medycyny i matematyki.Wykładano im także poezję japońską i chińską – między innymi dlatego,by samuraj przed popełnieniem rytualnego samobójstwa mógł napisać pożegnalny wiersz (haiku).
RONIN
Po śmierci swego pana samuraj stawał się rōninemi miał w obowiązku pomścić go, a później popełnić samobójstwo. Mógł się nim stać również w przypadku zwolnienia ze służby (spowodowanego naprzykład zubożeniem pana), wtedy stawał się wolnym człowiekiem i mógł pracować jako najemnik.
Broń
Miecz wakizashi z okresu Edo
Związanych z nim było wiele, niekiedy bardzo złożonych rytuałów, począwszy już od procesu jego wykuwania. Płatnerz wykonujący swój fach musiał poddawać się uprzednio ceremonii oczyszczenia, zaś pomiędzy niektórymi momentami wykuwania przywdziewał odświętne szaty. Aby odpędzić złe moce kuźnię ozdabiały religijne motywy zaczerpnięte z religii shintō. Obrządek dotyczył nawet używanej przy hartowaniu miecza gliny, wody i ognia.
Zadaniem płatnerza było przede wszystkim wytworzenie głowni miecza o jak najtwardszym ostrzu (aby uniknąć wyszczerbienia), będącego jednocześnie możliwie najbardziej elastycznym (by miecz nie uległ pęknięciu). Było to bardzo trudne zadanie, osiągane przez wielokrotne przekuwanie żelaza, hartowanie metalu oraz inne techniki wypracowywane przez wieki i pilnie strzeżone przez mistrzów tego fachu. Niekiedywytworzenie broni zajmowało rzemieślnikowi długie lata, czasem nawetwiększość życia.
Nie dziwi zatem jak cenione były pośród samurajów ich miecze. Był to największy skarb ich majątku, dziedziczony częstokroć przez całe pokolenia, otaczany czcią i kultem.
>>><<<
A tutaj 25-minutowy filmik:
A i taka mała uwaga: płatnerze to rzemieślnicy robiący zbroje nie miecze.
Bye, bye ;3
/Karkarmarka
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz